Gdy mówią mi,
że cały świat za chwilę się zawali,
a jego zmierzch dotyczy także mnie,
ja
wierzyć chcę,
że jeszcze nie,
że nie.
Gdy mówią mi
gazety o kolejnej wielkiej fawii,
przed którą już nam się schronić nie ma gdzie,
ja wierzę,
że, że jeszcze nie.
Pamięć podaje mi spis,
cudów dla których chcę żyć wartość.
Ta cisza,
kiedy minie burza,
zapach nocy na twojej skórze wciąż przecież są.
Pojedyncza żeba w trawie,
która dziwi się w Wisławie,
to jest mój schron,
to mój schron.
To
mój schron.
Gdy mówią,
że
co ważne dla mnie istnieć nie ma
prawa i aby żyć muszę dostosować się,
ja
wierzyć chcę, że
jeszcze nie.
Pamięć podaje mi spis,
cudów dla których chcę żyć wartość.
Światła budni,
piękna pierwsze słowa mego syna wciąż przecież są.
Te miliony gwiazd na niebie i kolekcja mych torebek,
to
jest mój schron.
To mój schron.
To jest mój niebo,
ledwie ponad ziemią.
Moje przejaśnienia wśród burz.
To jest moje niebo.
Nie chcę mieć innego
blisko mi do niego.
Tuż, tuż to jest moje niebo.
Ledwie ponad ziemią moje przejaśnienia wśród burz.
To jest moje niebo.
Nie chcę mieć innego
blisko mi do niego.
Tuż, tuż.