Soms dan droom ik weg naar verre landen
met niets omhanden of van drukke steden een bar.
Ik rustig in mijn eentje kan vertwalen,
kan wandelen door de straat,
kijken naar de mensen daar.
Dromend van een leven wat ik wellicht had kunnen leiden,
gebogen over boeken en de mooiste schilderij.
Met zelen in de hand en op de vloer daar ligt een
krant en zie de avond langzaam in de nacht verdwijnen.
Maar het zou maar eenzaam zijn
zonder jouw dichtbij,
zonder jouw dichtbij.
Al
het mooi zou lelijk zijn
zonder jouw dichtbij,
zonder jou hier tot het eind.
In alles wat ik doe voel ik het eenzaam zonder jou.
Ik kan van alles doen maar niet leven zonder jou.
Ik kan dromen van een plek,
zingen van een tijd waar ik een ander leven lij.
Het zou maar eenzaam zijn.
En als ik daar beland,
handen in mijn zakken,
hoofd in de wolk,
voeten in mijn slippers in een stad die ver vandaan.
Ik zou de wind achtervolgen,
kijken naar de golf,
de boel de boel laten en naar richting boulevard gaan.
Om te zien hoe geliefde arm in arm verdwijnt.
Dromen zonder om te kijken.
En met het tellen van de tegels loop ik verder,
oh,
dat is redding onder Dokkomatellie.
Ik
zou schrijven over jou en kerf je naam hier in het goud.
Terwijl de zon steeds meer en meer
en meer en meer begint te schijnen.
Maar het zou maar eenzaam zijn zonder jouw dichtbij,
zonder jouw dichtbij.
Al het mooi zou lelijk zijn zonder jouw dichtbij,
zonder jou hier tot het eind.
Maar het zou maar eenzaam zijn
zonder jouw dichtbij,
zonder jouw dichtbij.
Al het mooi zou lelijk zijn
zonder jouw dichtbij,
zonder jou hier tot het eind.