Μιλάω,
λοιπόν,
για μια εποχή
που όλοι και όλα μοιάζαν να είναι εντάξει.
Μόνη μου πια και για πρώτη φορά
μακρύ από ό,τι ως τότε μου πρόσφερα ασφάλεια και τάξη.
Με μια αίσθηση μαγική,
δυνατή και τρομακτική
όπου όλα είναι νέα και το νιώθεις κάθε στιγμή.
Νικιάσαμε σπίτι μου, μάθαν πλητύριο να βάζω
και με λόγια τρυφέρα
και μια σφιχτή αγκάλια την αρχή μιας
καινούριας ζωής βρέθηκα να κοιτάζω.
Με walkman δανεικό,
σελοφορείο άστικο,
πρόσωπα νέα, εικόνες που όλο αλλάζουν.
Ο
χαμός τον εγγραφώ
και ένα πρόγραμμα σπουδό,
καφετέριες γεμάτες παρέες που δε μου ταιριάζουν.
Κοιμούν πάντα ντροπάλλι,
μα στάθηκε αρκετή μια αστεία αφορμή για να αρχίσουν σε μια στιγμή.
Ξενύχτια και γέλια στο σπίτι μαζιά σκυμηθούμε.
Φιλίες τόσο αγνές και τόσο δυνατές,
αδέρφια για μια ζωή και δε θα χαθούμε.
Και τα εξάμινα παίρνουν χωρίς την τάξη να μας δουν.
Δε πειράζει μωρέ την επόμενη θα το περάσω.
Μπλεξίματα ερωτικά,
ποιος θα'χει με πια τελικά,
μουσικές καταλήψεις και κρίμα που δε θα διαβάσω.
Ένας έρωτας δυνατός που τελείωσε άτυχος,
μπάρες ποτά κατάρα και αλκοολισμός.
Και είναι σίγουρα λίγο μονάχα ένα τραγούδι
να χωρέσει όλη αυτή την πολύτιμη ζωή,
σαν να ψάχνεις τα λόγια να βρεις για ένα σπάνιο λουλούδι.
Μιλάω
λοιπόν
για μια εποχή
που όλοι και όλα ήταν όντως εντάξει.
Μόνοι μας πια
και για πρώτη φορά,
μακριά από ότι ως τότε μας πρόσφερα ασφάλεια και τάξη.
Για μια εποχή που είναι πια μάκριμη
και το ξέρουμε τόσο καλά πως δε θα ξαναρθεί.
Και όταν όλοι βρεθήκαμε εκεί, αποτύχηκε μόνο.
Είναι συγκινητικό
αν σκεφτείς πως το ζήσαμε αυτό.
Και είναι ωραία να λες πως για τίποτα δε μετανιώνω.