Zabawne, że pierwszy raz chcę tu być
Bo chyba zacząłem się nie bać
Brakuje mi tych zwyczajnych dni
Choć wcześniej uwagi nie poświęcałem
Hałasu, ulic, przepuszczania przez drzwi
Ścisku w tramwajach naszych skwaszonych miń
Dziwne,
zawsze mnie przytłaczał świat,
teraz tęsknię
Za rzeczami, których miałem dosyć wcześniej
Wiesz, miałem raczej pragmatyczne podejście
Tylko, że przez nie przegapiłem tu i teraz
Bo sprawdzając każdy krok swój ograniczyłem się nieraz
Kopiąc coraz głębszą przepaść
A jak zaczniesz trudno przerwać
Zabawne, że pierwszy raz chcę tu być
Chcę tu być
Bo chyba zacząłem się nie bać żyć
Nie bać żyć
Nie bać żyć
Nie bać żyć
Choć wcześniej uwagi nie poświęcałem
Hałasu, ulic,
przepuszczania przez drzwi
Ścisku w tramwajach naszych skwaszonych miń
Brakuje mi kilku zwyczajnych rzeczy W słuchawkach bym się pokiwał,
jadąc tramwajem do kina
Ktoś się przystanek by spytał,
ręce rozłożyłbym Zrobił nie wiem jak,
pomóc minę i że głupio mi
Chwilę się przeszedł i pogapił na pierwszy
Przerwal na trawce w końcu przestał się śpieszyć
O,
spóźniony w kinie siadłem w rzędzie pierwszy Stąd widok lepszy
Brakuje mi tych
zwyczajnych dni Choć wcześniej uwagi nie poświęcałem
Hałasu, ulic, przepuszczania przez drzwi
Ścisku w tramwajach naszych skwaszonych miń