Πάραξενος χειμώνας μπαίνει,
πάραξενη εποχή,
κανείς δεν ξέρει που πηγαίνει,
δεν ξέρει που θα βγει.
Βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω,
όλο πιο βαθιά,
πότε θα πιάσουμε επιτέλους πάτω πια.
Όλο κάτι άσχετη κερδίζουμε με κόλπα και φαίρ,
κι εμείς που λίγα μας χωρίζουν
δεν σμίγουμε ποτέ.
Ατ' με χαρούλα, Φροδίτη, πρώτη μας φορά,
πέτος νικιάσαμε το ίδιο σπίτι,
ναι.
Πες μου ποιος την ανοίξη θα φέρει
σε τούτ' εδώ τα μέρη,
κανένας πια δεν ξέρει πως.
Πες μου ποιος το φως του θα μας δώσει,
ξανά να μας ενώσει,
τα όνειρα να σώσει ποιος,
τώρα που πια πάνεις να μοιάζει
ποιος ο φως.
Η αγάπη
μόνο ίσως ξέρει,
μα το χειμηστικό,
πως λύνουνε χωρίς μαχαίρι
το γορδιόδες μου.
Η αγάπη μόνο ίσως έχει το μαγικό κλειδί,
και ξέρει μέσα απ' το λαβύρινθο να βγει.
Πες μου ποιος την ανοίξη θα φέρει
σε τούτ' εδώ τα μέρη,
κανένας πια δεν ξέρει πως.
Πες μου ποιος το φως του θα μας δώσει,
ξανά να μας ενώσει,
τα όνειρα να σώσει ποιος,
τώρα που πια πάνεις να μοιάζει
ποιος ο φως.
Η αγάπη
ίσως ξέρει πως.
Παράξενος χειμώνας μπαίνει,
παράξενη εποχή,
κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει,
δεν ξέρει που θα βγει.
Χατ' με χαρούλα, Αφροδίτη, πρώτη μας φορά,
δεν το σνιχιάσαμε το ίδιο σπίτι να...