De pijn is weg, zomaar verdwenen, alle ellende is helemaal voorbij.
Al die tranen, al dat verdriet, het stond me toch al niet, dat vond ik toch al niks voor mij.
De pijn is weg, het leed geleden, wel even wennen, maar het gaat ook zo.
Zonder jou, omdat ik niet meer zo ontzettend veel, niet meer zoveel, gewoon veel minder, maar helemaal niets meer, van je hou.
De pijn is weg, ik zeg het tien keer per dag tegen mezelf, de pijn is weg.
De pijn is weg, ik zeg het honderd keer en ik lach weer.
De pijn om jou, omdat jij zomaar mijn hand losliet.
Die pijn is weg, of ik voel hem niet, de pijn is weg.
Er zijn al uren, er zijn al dagen, dat ik niet meer om je rauw.
Ik kan het wel, ik kan het echt wel, ik kan het heus wel, ik kan best wel, zonder jou.
De pijn is weg, ik zeg het tien keer per dag tegen mezelf.
De pijn is weg, ik zeg het honderd keer en ik lach weer.
De pijn is weg, ik zeg het honderd keer en ik lach weer.
Die pijn om jou, omdat jij zomaar mijn hand losliet.
Die pijn is weg, of ik voel hem niet.
Dan maar niet meer zo ziek van verlangen naar jou.
Dan maar van steen.
Dan maar niet meer dat hoopvolle wachten op ooit nog misschien.
Dan maar alleen.
De pijn om jou, omdat jij zomaar mijn hand losliet.
Die pijn is weg.
De pijn is weg.
De pijn is weg.
De pijn is weg.