Vildu með mér vaker blóminn svofa,
vina mín og ganga sögur allt hjálp.
Þar í laud við lágan eigum kóla,
likum við þar okkur samanböð.
Þar við gættum fjárum fölvar nætur,
fallegt var þar út við hólinn minn.
Hvort er sem mér sínist að þú grætur,
sem mér hvir dapur hugur þig?
Hvort er sem mér sínist að þú grætur,

Hví ég græt á burt er eskan bjarta,
bensku minnar dán sér hver rós.
Það er sórt í sínu unga hjarta
að sjá hver stortna öllins gestu jós.
Og hver fein vild ég verna aftur,
og sem sparn og hjerna leika mér.
En nú er lamað þrygg mitt,
þróttinn kraftur,
þúnt að sorga á herðum mér,
ég veit.
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?

Hvað var það?













Hvað var það?
Hvað var það?
Hvað var það?
Því að rósir sumar hvert, voru hínar fyrri, fegri, betri,
feld eitt árenglóð og höfra hvert.
Því að rósir sumar hvert, voru hínar fyrri, betri, betri,
sári, stundum þeim er þrikið brínt og kraftur,
þauðin höfu fjallu tárum hún, en sama rósin sprettur aldrei okkur,
þúttramur þauði skreyti veginn fyrir.
Þúttramur þauði skreyti veginn fyrir.