De blik in haar ogen veranderde kleur van mijn daad.
Het is niet te geloven,
van zwart als ze boos is,
tot blauwer dan blauw als ze laagt.
De zon hangt voortdurend verliefd om haar heid,
de maan laat haar nooit een seconde alleen.
Een woord van haar lippen kan telkens weer wonderend doen.
Het is niet te voorspellen,
soms klinkt ze als onweer en soms als een zonnig seizoen.
Maar hoe hard het ook is, ze is zo weer ondood.
Zolang ze bij mij is,
verveel ik me nooit.
maar mee.
Zij,
zij is de zon en de maan voor mij.
Zij heeft het beste van allebei.
Zo mysterieus en zo warm tegelijk.
En ze doet iets met mij.
Ze is vrij,
vrij om te gaan, maar ze blijft bij mij.
Zij is de eb en de vloed erbij.
Ze is onwistaanbaar en ze zegt me gewoon wat ze vindt.
Ze is een vrouw en een kind,
ze is wind en windstilte.
En zij,
zij hoort bij mij.
En zij
opent een wereld voor mij.
Zij is de zon op mijn huid en de regen,
wind mee en wind tegen.
Zij zit in alles voor mij en ze maakt me vlij.
Zij houdt me vast, maakt me vrij.
Zij is er altijd.
Zij maakt me deel van haar grote geheel.
Zij is de betere hel
van mij.
Zo mysterieus en zo warm tegelijk.
En ze doet iets met mij.
Ze is vrij,
vrij om te gaan, maar ze blijft bij mij.
Zij is de eb en de vloed erbij.
Ze is onwistaanbaar.
Ze zegt me gewoon wat ze vindt.
Een vrouw en een kind.
Ze is wind en windstilte.
En zij,
een vrouw en een kind.
Ze is wind en windstilte.
En zij,
ja zij,
ze hoort bij mij.