Πας ο γαλάζιος τα ψηλά να ταξιδεύει,
πέγκαρη κόκκινο τρελό να με ξοδεύει,
με ένα βαθύ κυματισμό στα θαλασσιά,
στη σκόρπια πέτρα και στα τίθα σε νησιά.
Λευκός το άπλυτο παιδί διαολεμένο,
απ' το δαιμόνιο της φυλής εκπαιδευτεμένο,
σαν να τα μάνος αστραπεί να φέρνω γύρα,
στις προφητείας την απρόβλεπτη τιμήρα.
Μέλλον αδέσποτο να με κυκλώνει η τρελή Γιρλάντα,
παρών ανέλπιστο μέτραω χρόνια σχεδόν τριάντα.
Πίσω δεν γύρισα, μπροστά δεν μόρεσα να διακρίνω,
νύχτα απλώνεται απ' τα εξάρχεια ως το Πεκίνο.
ως το Πεκίνο.
Δένω γερά τον πειρασμό με τη λαχτάρα,
αστερισμός του δισταγμούκα κι αγκατάρα,
με ένα βοριά να μου πικραίνει τη λιακάδα
κι απ' τη γέφυρα να χάνω την Ελλάδα.
Για το παράθυρο στου κόσμου το χαΐρι,
η σκόνη κάνει ακροβασία στο γεφύρι,
για να ξυπνώ να κόβω το όνειρο στη μέση
και να αλλάζω διαδρομή στην ίδια θέση.
Μέλλωνα δέσποτο να με κυκλώνει η τρελή Γιρλάντα,
παρών ανέλπιστο μέτραω χρόνια σχεδόν τριάντα.
Πίσω δε γύρισα, μπροστά δε μπόρεσα να διακρίνω,
νύχτα πνώνεται απ' τα εξάρχεια ως το Πεκίνο.
ως το Πεκίνο.
Μέλλωνα δέσποτο να με κυκλώνει η τρελή Γιρλάντα,
παρών ανέλπιστο μέτραω χρόνια σχεδόν τριάντα.
Πίσω δε γύρισα, μπροστά δε μπόρεσα να διακρίνω,
νύχτα πνώνεται απ' τα εξάρχεια ως το Πεκίνο.
ως το Πεκίνο.