Το φως του φεγγαριού σπασμένο απ' τις κουρτίνες
σε χίλιες ασημένες ερπαντίνες.
Το άρωμα του έρωτα σκορπίζει μες τη νύχτα
«κουράστηκα» της λέει «καληνύχτα».
Το χέρι της γλυστράει μηχανικά
στο στήθος, στο λαιμό του, στα μαλλιά.
«Φρόνημα» λέει αυτός και τη φυλάει,
γυρνάει στο πλάι.
Η ανάσα του σιγά-σιγά βαραίνει
κι εκείνη τον ακούει και σωπαίνει.
Όμως απόψε πάλι δεν νηστάζει
και λύνει τα λόγω της και καλπάζει.
Και φεύγει για το άγνωστο
παρέα με έναν άγνωστο.
Το σώμα της λυκνίζεται, τρέπεται,
βασανίζεται κι ας είναι η απίστεια της μόνο στη φαντασία της.
Ναι,
στη φαντασία της.
Στο βάθος οι σκιές του διαδρόμου κι ο μακρινός αποήχος του δρόμου.
Το ξυπνητήρι δείχνει δώδεκα παρά
κι από πάνω ακόμα παίζουνε χαρτιά.
Μα η νύχτα προχωράει κι εκείνη δεν κοιμάται.
Πού πήγε η ζωή της,
δεν θυμάται.
Σηκώνεται προσεκτικά στις μύτες των ποδιών της
κι βγαίνει τρομαγμένη απ' το όνειρό της.
Πηγαίνει στο ψυγείο,
το φάγητο είναι κρύο.
Καλύτερα ένα μήλο, λέει,
και παίρνει ένα μήλο,
το μήλο στον αχέρι,
στο άλλο το μαχαίρι.
Αφήνει την κουζίνα δυαστικά,
μην τύχει και ξυπνήσουν τα παιδιά.
Και τότε άρχισε να κλαίει στα σκοτεινά,
γιατί δεν είχε πια να πάει πουθένα.
Το
φως του φεγγαριού
στο χρώμα
της κουρτίνας
κι αυτή με το μαχαίρι της κουζίνας.
Το αίμα από το στήθος του πετυχαίται,
συντριβάνει
στους τοίχους, στα σενόνια, στο ταβάνι.
Τα χέρια της δύο κόκκινα κλαδιά,
ανέβω κατεβαίνουν σαν σφυριά.
Δεν κλαίει πια,
δεν ακούει ούτε μιλάει.
Χαμογελάει.
Πολύ το χαριστήθηκε,
και έπεσε και κοιμήθηκε.
Και το πρωί που ξύπνησε,
τον χάιδεψε,
τον φίλησε,
που γύρισε από το θάνατο,
να πάει στο μεροκάματο.
Το
βράδυ πάλι με το φως του φεγγαριού,
θα ξαναγίνει μια λεπίδα μαχαιριού,
γιατί όπως έλεγε κι η μάνα της παλιά,
το μήλο πέφτει πάντα κάτω απ' τη μηλιά.
Το μήλο πέφτει πάντα κάτω απ' τη μηλιά.