Έφυγα σαν άσωτος,
μα πάντα μετρημένος
κι ενώ γυρνούσα στεγός, εσύ ήσουν διορισμένος.
Τύχη λοιπόν, μη την ελές,
γιατί τη λένε πίστη.
Αυτή που με προστάτευε,
έξω απ' το σπίτι, έρχομαι από μακριά
και τα λάθη μου πολλά,
μα δεν πήγα πουθενά,
φίλε με μισή καρδιά.
Θυμάσαι τα τσιτάτα σου,
όλο αντί και όχι,
ο χρόνος όμως σε ρίξε στην ίδια σου απόχη.
Τώρα το γέλιο σου στραβώ,
κοιτάξου στο καθρέφτη,
στο σπίτι που κορώει δε βες,
μπήκε σαν τον κλέφτη.
Δεν μετανιώσα εγώ,
στο ταξίδι μόνο ζω,
μα τα θώρα μου κρατώ,
γιατί πάντα θα χρωστώ.
Πίσω στο σπίτι ξαναγυρνώ,
πίσω στο σπίτι τον είμαι ακολουθώ.
Σ'
αυτό το σκουπιδότοπο,
σ' αυτό τον άδειο κόσμο,
πίσω κοιτάω κι απορώ πως δεν χάθηκα στο δρόμο.
Λόγα μου τρεμός δίνε και χανα το βήμα,
μα πάντα κάπου έβρισκα της καρδιάς τον λίμα.
Δεν φοβόμουν τη βροχή,
σαν το δέντρο στην αυλή,
με τα πόδια μες στη γη
και στα σύννεφα η κορφή.
Πίσω στο σπίτι
το Πάτρικο,
πίσω στο σπίτι μια λάμψη ακολουθώ.
Σμύρνη κι Αλεξάνδρεια,
βαθιά μου χρόνια, η γιαγιά μου νέα μου γελά.
Κήπη με αγάλματα,
ήλιό λους στα μπαλκόνια,
θα σε περιμένω στη σκιά.
Πίσω στο σπίτι το Αρχοντικό,
πίσω στο σπίτι
το νήμα ακολουθώ και πάλι ξεκίνω.