Μια ζήμα δεν είναι αστείο
Ένας μονολόγος για δύο
Σ' ένα θέατρο κοφόν
Αν παίζαμε λοιπόν
Θα αξίζαμε βραδείο
Πλάι στου κήπου την ημόζα Πήραμε τη γνωστή μας πόζα
Βρήκαμε λόγια φθονερά,
βέλι φαρμακερά Κι αρχίσαμε την πρόζα
Εγώ δεν ξέρω να αγαπώ
Κι εσύ δεν νοιάζει σε να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάποτε λέγανε, ξεχανά από ερώτα θα πεθαίνα
Τώρα βρεθήκα απ' του έρωτα το θανατομέσο
Σ' ένα μουσείο
Σ' ένα μονολόγο για δύο
Ξέρω περίσεψαν τα λάθη
Και μας μαράθηκαν τα ανθή
Από την τριάντα φιλιά,
ξεθύμαν η ευωδία
Κι απέμεινε τα αγκαθή
Σ' ένας μονολόγος για δύο Σ'
αυτό το λέξιο το σφαγείο
Δε σε ακούω,
δε μ' ακούς Και γέμισε κάπνους της μνήμης μας στο αρχείο
Φταίει που δεν ξέρω να αγαπώ Κι εσύ
δεν νοιάζει σε να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάπου και λέγα,
ξεχανά από ερώτα θα πεθαίνα Τώρα βρεθήκα απ' του έρωτα
το θανατομέσο Σ' ένα μουσείο Σ' ένα μονολόγο για δύο
Κάποτε λέγα, ξεχανά από ερώτα θα πεθαίνα
Τώρα βρεθήκα απ' του έρωτα το θανατομέσο
Σ' ένα μουσείο Σ'
ένα μονολόγο για δύο
Ερωτευμένος ευγαράκι
Σ' είχα πάρει απ' το χεράκι
Σ' είχες πάρει απ' το χεράκι
Είχαμε βγει στον πηγαινό
Μα βρήκαμε κρεμό
Αντί για την Ιζάκη