I znów w słońcu kwitają jabłonie,
jabłonie tęsknota
Gdy nie ma cierpienia,
to nie jakby mnie
I znów w słońcu kwitają jabłonie,
jabłonie tęsknota
Gdy nie ma cierpienia,
to nie jakby mnie
Ile tak naprawdę to na zawsze jest?
Miałeś być częścią mnie
Zaplatałam wianek z naszych ciał i miejsc,
chwitł dziewiczy sak
Ile tak naprawdę warte słowo jest?
Ile dni,
ile łez
Ile serców wierzy potem stracić sens?
Kto tak czuł, ten wie
Teraz tylko cichy san, wiosnę wita ciebie brak
Przepiśnie i budzą się, a ja wciąż bez śnieg
I znów w słońcu kwitają jabłonie,
jabłonie tęsknota
Gdy nie ma cierpienia,
to nie jakby mnie I znów w słońcu kwitają jabłonie,
jabłonie tęsknota
Gdy nie ma cierpienia,
to nie jakby mnie
Uczucie,
które kwitnie w nas,
z jabłoni zakazane o
Za słodycz,
którą w sercu masz,
przyjdzie nam wnet zapłacić słoń
Dzisiaj już nie zasypiasz,
a zasypujesz rany solo
Wydaj się do życia,
budź świat,
witasz go solo,
solo
Samotni,
chociaż mamy siebie obwoły I choć to przykre,
wierzę w was,
przecież daliśmy sobie słowo
Że nie podzieli nas na pędu ze sobą Powiedz,
ile warta jest kolejna łza?
I ile ich zmieści studnia bez dna?
Powiedz,
jesteśmy samotni,
czy samolubni bez dna?
I ile zabijemy w sobie zła?
Tyle bardziej jesteśmy ty i ja
Teraz tylko cichy sad,
wiosnę wita ciebie,
brak Przebiś śniegi,
budzą się,
a ja wciąż we śnie
I znów w słoń kwitają jabłonie,
jabłonie tęsknota Gdy nie ma cierpienia,
to nie jakby mniej
I znów w słoń kwitają jabłonie,
jabłonie tęsknota
Gdy nie ma cierpienia,
to nie jakby mniej
Lalalalalala,
lalalalalala, lalalalalala,
to nie jakby mniej