Νιώθω να χάνομαι σε πέλαγα νύχτα
Μέσα στο πένθος την καρδιά μου να βυθίζω
Πώς να μπορέσω εγώ με ξόδια νεκρικά
αγαπημένο της ψυχής μου να φροντίσω
Τα δύο του μάτια από χάρος βαλιστά
με δύο κέρματα πως γίνεται να κλείσω
Οι κουλοφίδι με τη μαύρη φορεσιά
με το δρεπάνι το λίγνο ακονισμένο
του κάτω κόσμου ο φρικτός εκτελεστής
σε μαυρό λάκκο ιδάτινο κουλουριασμένος
Και σαν την ύδρα μες της Λέρνας στα νερά
στα σωθηκά μας κάπου μέσα είναι κρυμμένος
Απόψε δίχως δισταγμό σαν πεφταστέρη στο
κενό έκοψε σύντροφο του πήρε την πνοή
Χάνω το άλλο μου μισό τώρα από που να
κρατηθώ πάρος της γης θα είμαι πλέον στη ζωή
Συνένοχη και συνεργή χωρίς να ακούνε οι
ουρανοί γιατί να λείπουν τέτοιες ώρες οι θεοί
Ξάχνει τρελαίνεται η ψυχή δικαιοσύνη που θα
βρει ρωτάω πού είναι τέτοιες ώρες οι θεοί
Καμιά φωνή δεν ωφελεί πέσα στο άδει της σιωπή
Βλέπω το χάρο τα δυο κέρματα να παίρνει
Το ίδιο, το ίδιο,
το ίδιο πλούσιοι και φτωχοί νερά χωρίς επιστροφή
με βιάσει η βάρκα στο σκοτάδι κατεβαίνει
Καρδιά μου μόνη υπομονή,
κοιμνά σε σώμα και ψυχή
Μέσα σου βρες την άντοχη,
η νέα μήλιχτη ζωή
Από τον πόνο τον κουράγιο σου θα τλήσεις
Από τον πόνο τον κουράγιο σου θα τλήσεις