O,
może
widziałeś ją,
gdy płakała resztką łez.
Chciała być inna, lecz
uznali to za grzech.
Jej biały plecak jak żagiel pod wiatr.
Jakby chciał uciec, chęt w dal.
Odwrócili się od niej.
Winna jest, wyrok brzmiał.
O,
może widziałeś go,
jak bał się obok przejść.
Kartkę z tektury miał.
Uszy i niby gładz.
Stracił przyjaciół, jak traci się wzrok.
Ciemno i strasznie i źle nasze serca stanęły.
W dniu, gdy on został sam.
Nie, nie, nie, nie.
Nie był to my.
O, dar ci zgast.
Nie był, umiera gdzieś las.
Nie był to my.
Łowił chmur.
Ja i ty.
Może widziałeś ich,
nieczułych tak jak szkło.
Tylko nie pomyśl się.
Gadają tak jak my.
Obojętni do bólu.
Jakby nigdy nie przeżyli nic.
Jak wystają bezbronni,
gdy
dopada ich zło.
Nie, nie, nie, nie.
Nie był to my.
O, dar ci zgast.
Nie był, umiera gdzieś las.
Nie był to my.
Łowił chmur.
Stracił przyjaciół, jak traci się wzrok.
Ciemno i strasznie i źle.
Przed nim swe niebo,
by nigdy,
nigdy nie był sam.
Nie był to my.
O, dar ci zgast.
Nie był, umiera gdzieś las.