Herders,
hij is geboren in het midden van de nacht,
die zo lang van tevoren de wereld heeft verwacht.
Vrolijk,
o hertekens, zongen ons dengelkens,
zongen met blijde stem, haast u naar Bethlehem.
Wij
arme slechte liekens, gelijk de boeren zijn,
ontwekten ons gebuurkens en in de maneschijn,
liepen met blij geschal naar deze arme stal,
waar ons de engelenzang altemaal toe bedwang.
Als wij daar zijn gekomen,
ziet een klein kinderken,
lijkt op strooi nieuwgeboren,
zoet als een larmeken.
Doegskens van stonden aan, zag men vol tranen,
staan tweende uit druk en rouw in deze strafe kou.
Ik nam mijn fluitje een ander,
die nam zijn moezelke,
en dus fluiten en zongen voor het zoete kinderken.
Mama,
na kindje,
deersuus,
ze zijn krijt niet meer,
doet uw oogstens toe,
zij zijn van krijten.
Ziet,
wij schenken u samen een teerklein larmeken,
botermelk en zanen voor uw liefmondeken.
Nana,
na kindje,
deersuus,
ze zijn krijt niet meer,
doet uw klein oogstens toe,
zij zijn van krijten.
Kindje begon te slapen,
de moeder sprak ons aan,
lieve herdenkens samen,
wilt zoetjes buiten gaan.
Jullie zij,
pijs en vrij,
dat brengt mijn kind u mee,
want uwe God en Heer komt morgen nog eens weer.