Het is even over vieren en de deur valt in het slot.
Ze probeerde al te slapen,
maar de onweet hield haar op.
Ze hoort hem zachtjes vragen of ze wakker is,
maar zij houdt wijs haar mond.
Ze houdt haar vragen liever veilig binnenin.
Bang dat het antwoord is dat hij een ander vond,
slikt zij haar woorden in.
Ze loopt de trap af naar beneden,
mijn god, wat is ze mooi.
De koude oorlog die zij voelt is voor hem allang ondooid.
Hij ziet dat zij haar haren heeft gevönd en dat ze mooi is opgemaakt,
zoals ze dat voor hem ook deed in het begin.
Hij wil van alles zeggen,
maar het voelt te laat,
dus hij slikt zijn woorden in.
Ze ziet amper door de traren in haar
ogen als ze weer naar huis toe rijdt.
Ze weet dat hij heus wel kan raden
waar zij is.
Even warmte ligt,
slaat snel weer omheen,
kilten en in spijt.
Het waren armen,
maar niet de armen die zij mist.
Hij kan zichzelf wel slaan voor alle
keren dat hij haar heeft laten staan.
Dat hij haar liefde maar voor lief genomen heeft.
Hij zijn vrienden en zijn werk altijd maar voor heeft laten gaan,
want zij was toch wel daar en zij ging nergens heen.
Het is even over vier en de deur valt in het slot.
Hij probeerde wel te slapen,
maar al snel gaf hij het op.
Hij voelt dat zij vanavond ergens
anders niet echt bij vriendinnen was,
maar zeker wil hij het niet weten.
Hopend dat haar liefde ooit weer wordt zoals het was,
slikt hij zijn woorden in.