Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt,
maar ik voel elke dag dezelfde pijn.
Waarom werd u bij me weggehaald?
Waarom mocht u niet gewoon dicht bij me zijn?
Nog steeds dezelfde leegte in mijn haard,
nog steeds dezelfde handen op mijn keel.
Boos op de God die jou niet wilde helpen,
boos op een wereld die niet stoppen wil.
Ik zie nog steeds de tranen in je ogen,
die je het liefst verborgen hield voor mij.
Hoe klein je was, je wilde mij al sparen.
Je hield je groot en je verbetert pijn.
Ik wilde elke dag wel met je ruilen.
Ik wens nog elke dag dat ik het was.
Jou te zien lijden en niet kunnen helpen,
die onmacht sloopt me nu nog elke dag.
En niemand vertelt mij wat de
reden is,
dat alles zo verandert.
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was?
Jij deed toch niemand kwaad?
Ik begrijp het niet.
Ik heb geschreeuwd tot ik geen stem meer had.
Mezelf gepijnigd tot ik niets meer voelde.
De cirkel keer op keer weer rond gegaan,
totdat ik zelf niet eens meer wist waar ik op doelde.
Ik heb gepiekerd tot het ochtend was.
Alle beslissingen die ik ooit nam,
alle vragen die ik had gesteld.
Ik had gewacht op antwoord dat van niemand kwam.
En niemand
vertelt je hoe je verder moet.
Als alles wat je lief is,
ineens voor altijd weg is.
Eén
moment is alles goed en dan vertelt een stemje dat het ophoudt.
Nee, niemand vertelt mij wat de reden is,
dat alles zo verandert.
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was?
Wij deden niemand kwaad toch?
Ik begrijp het niet.
Ik stap mijn bed uit en begin de dag.
Ik zie de zon maar ik voel haar warmte niet.
Ik dwing mezelf de woorden te herhalen
die je me zei vlak voor je ons verliet.
Je keek me even heel diep in mijn ogen.
Je pakte me heel stevig vast.
Wees niet boos om wat er niet meer is, pap.
Maar wees dankbaar voor datgene dat er was.