W
sklepie i w tramwaju,
na podróżu sięgnij.
Wszędzie w ciemi jadą
ludzie zagonieni.
Razem z nimi goni.
Wiesz, że się tłoczy.
W swoje lat piętnaście i wyczeszcza na nim wielkie szare oczy.
Kiedy w męskim słowie,
słyszysz przykrywarkot,
nie wiesz, że ten człowiek
ma pod marynarką
serce tak samotne.
Jak
samotna wyspa,
jak beznutna wyspa,
pana robił zona.
Płyń,
płyń ze mną, więc w rejs na wyspy ludzkich serc.
Serkwyć pomóż mi na oceanie szarych dni.
Nie
byłby to błąd,
by serdeczny jeden ląd złączył taki rejs.
Samotne wyspy ludzkich serc nad oceanami.
Płyną czynowina,
wielki wiatr nad nami.
Żagle trzy rozpina,
jeden żagie luźnie,
drugi dobre słowo.
Trzeci biara w ludzi,
wielki trójżaglowiec błyszczy nam nad tobą.
Płyń,
płyń ze mną,
więc w rejs na wyspy ludzkich serc.
Serkwyć pomóż mi na oceanie szarych dni.
Nie byłby to błąd,
by serdeczny jeden ląd złączył taki rejs.
Samotne wyspy ludzkich serc.
Jakby zimna pusta tej rzez morskiej dali,
to się będzie liczyć,
żeśmy próbowali.
Żagle rozpinali
młodych ramion siłą.
Wielki trójżaglowiec, wielki trójżaglowiec.
Sam niech będzie miło.
Płyń,
płyń ze mną,
więc w rejs na wyspy ludzkich serc.
Serkwyć pomóż mi na oceanie szarych dni.
Nie
byłby to błąd,
by serdeczny jeden ląd złączył taki rejs.
Samotne wyspy ludzkich serc.
Wato te arnami,
płynąć nienowina.
Wielki jacht nad nami.
Żagle trzy rozpina.
Jeden żagiel uśmiech,
drugi dobre słowo.
Trzeci wiara w ludzi,
wielki trójżaglowiec błyszczy nam nad głową.
Jeden żagiel uśmiech,
drugi dobre słowo.
Trzeci wiara w ludzi,
wielki trójżaglowiec błyszczy nam nad głową.
A gdy zimna pustka być,
wy rzecz morskiej dali,
to się będzie liczyć,
żeśmy próbowali żagli.
Żagli, żagli rozpinali młot.
Młode nam siło wielki trójżaglowiec,
wielki trójżaglowiec.
Stąd być będzie miło.